Laryngologiczne badanie endoskopowe służy ocenie narządów, które nie są dostępne badaniu bez użycia endoskopu (gołym okiem). Sam endoskop jest cienkim przewodem metalowym lub gumowym, na końcu którego znajduje się kamera. Oświetlenie struktur położonych w głębi ciała umożliwia źródło światła podłączone do endoskopu.
Szyję i przednie węzły chłonne powinno się badać stojąc za pacjentem. Oburącz tak, żeby obuszki 3 palców lekarza dociskały tkanki szyi do kręgosłupa szyjnego. Kolejno oceniam węzły okolicy podbródkowej, podżuchwowej i szyjnej przedniej (położone do przodu od mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego) piętra górnego, środkowego i dolnego. Taka technika pozwala określić położenie węzła lub guza, jego wielkość, ruchomość, konsystencję i sąsiedztwo. Na tej podstawie wysnuć można przypuszczenie odnośnie rodzaju patologii, z którą mamy do czynienia. Nie jest to badanie bolesne.
Do badania jamy ustnej i gardła używa się szpatułki laryngologicznej.
U osób dorosłych od badania nosa wykorzystuje się wziernik nosowy typu Kiliana. Jest on metalowy (wielorazowy, sterylizowany) lub plastikowy (jednorazowy).
Badanie pozwala przy pomocy prostych narzędzi (stroiki, in. kamertony) sprecyzować rodzaj niedosłuchu zgłaszanego przez Pacjenta. Badanie jest nieinwazyjne i niebolesne. Do jego przeprowadzenia otoczenie powinno być ciche.
Badanie ucha przeprowadzam na początku, ponieważ najczęściej nie budzi ono większych obaw. Dzieci mogą obawiać się pozostałych narzędzi laryngologicznych. Otoskop, czy wziernik uszny są najbardziej „oswojone” przez najmłodszych moich Pacjentów.
Badanie laryngologiczne to osobisty kontakt z laryngologiem, które służy ocenie struktur i narządów, znajdujących się w zakresie głowy i szyi.